Vrijdag 6 september om negen uur klinkt bij organisator kanovereniging Onder de Wadden het startschot. Zo’n twintig goed getrainde kajakkers beginnen dan in Franeker aan de tweehonderd kilometer lange monstertocht. Per zeekajak varen ze (eerst vooral op spier- en later op wilskracht) de Elfstedenroute. Dat betekent dus: een dag varen, eten, dan de hele nacht doorvaren (en daarbij wakker blijven en over donkere meren navigeren), ontbijten en dan nog weer een dag doorvaren.
Zaterdag 7 september worden de kajakkers verspreid over de middag bij de finish verwacht.
Er zijn grenzen De Elfsteden-zeekajakvaarders hebben er enorm veel zin in! Eindelijk! “ It giet oan”! De laatste keer was al weer in 2018. Niet alleen op spier-en wilskracht is deze loeizware tocht te volbrengen. Ook vaartechniek is een must voor de 24 zeekajakkers die deelnemen. Doordat de kajakkers tussen de zes en negen kilometer per uur varen, valt het peloton al snel ver uiteen. Maar als de avond valt gaat er geen vaarder alleen de nacht in. Er wordt in groepjes of tenminste tweetallen gevaren en deze buddy’s houden elkaar continu in het vizier. Dertig uur of langer zeekajak varen betekent namelijk sowieso afzien. De grens tussen door bikkelen en ondraaglijk pijn lijden, is dan niet altijd helder. Iedere vaarder wordt ondersteund door een eigen volgteam, verzorgers die ‘hun’ kajakker(s) op belangrijke momenten fysiek en mentaal zullen oppeppen.
Waarom?
Waarom willen extreme duursporters toch een veel te hoge berg beklimmen, zes keer de Alpe d’Huez op fietsen, of de Elfstedentocht kajakken? En zijn ze nou super stoer, of toch een beetje gek? Controle houden en doorzetten, waarbij je je eigen grenzen moet verleggen geeft veel voldoening. De boost aan zelfvertrouwen en adrenaline blijft lang nadat de fysieke pijn is geheeld. Een waarschijnlijk gezondere sportieve motivatie kan gevonden worden in de voorbereiding. Maanden tot jaren samen trainen en op je voeding letten is goed voor lijf en geest. Bovendien motiveert het ook anderen – die op een normaal niveau hun kajaksport beoefenen – om af en toe mee te doen. Bijvoorbeeld door harder te varen dan ze gewend zijn, omdat ze een stuk met de training van de cracks mee willen varen, of om ook eens aan te haken bij een intervaltraining. Dit zijn straks (hopelijk) drijfveren om na het doorstaan van de uitputtingsslag weer voort te peddelen en volgend jaar gewoon weer in te schrijven.
Hulde en huldiging
Dat klinkt allemaal mooi, maar hoe houd je de moed erin als je aan het eind van de nacht moe en koud bent en weet dat je nog uren voort moet? Deelnemers van vorige jaren zeggen: ‘Vooral niet denken aan het einde maar stug doorpeddelen tot aan de volgende stad of controlepost. Daar geven je fans je hete sterke koffie, calorieën naar keuze, droge kleren en een sportmassage.’ En dan weer door naar de volgende post… De deelnemers mogen onderweg pauzeren maar niet kamperen en slapen. Daarvoor ontbreekt het hen trouwens ook aan tijd, want binnen zesendertig uur na de start moeten ze weer in Franeker over de finishlijn varen.
Veel vaarders hanteren dertig uur als richtlijn, maar er zijn ook buitengewoon sterke vaarders, met lichte snelle boten die het binnen achtentwintig uur volbrengen. Buiten de eer heeft het trouwens geen zin om als eerste te finishen. De tocht is geen wedstrijd en onder het mom ‘samen uit samen thuis’ wordt met de huldiging altijd gewacht tot de laatste deelnemer binnen is. Wie de zeekajakvaarders langs de route wil aanmoedigen: een overzichtskaart van de tocht staat op afstandmeten: http://www.afstandmeten.nl/index.php?id=129633
