Franeker – We zijn weer terug van een zeer indrukwekkende reis, en wat hebben we weer veel beleefd. Eerst was er de kennismaking met Peter en Syta van Stichting Kolewa. We konden elkaar alleen maar van Facebook. Maar het klikte meteen. Na 2 dagen acclimatiseren gaan we met Syta naar het vliegveld, waar we met het vliegtuig naar Kupang op Timor, maar dan zijn we er nog niet. De volgende dag gaan we met de ferry naar het eiland Rote, ook wel het Afrika van Indonesië genoemd.
Op dit moment dat wij naar Rote gaan, zit Peter in Jakarta om weer een groep kinderen op te halen, die al zijn geopereerd, later zullen we ze weer zien op het eiland Rote. Op het eiland worden opgewacht door Frans, een 69 jarige man die veel voor ons doet, tevens is hij tolk. Want hier spreken ze weer een andere taal, deze goedlachse man is onze rots in de branding. Hij brengt ons naar het hotel Ricky waar we de volgende dagen zullen vertoeven, het mag eigenlijk niet het plakkaat hotel hebben, we krijgen een kamer. Klein, er staat een bed, een tv. Die het niet doet, gelukkig wel airco het is buiten en binnen over de 35 graden, een bed. Douche ruimte, is een klein hokje waar een startblok staat dat is de wc. Een bak water met een steelpannetje (mandy) en een wasbak zonder kraan.
Maar we zijn hier niet voor ons zelf, maar om kinderen te scouten, die een hazenlip en of een open gehemelte hebben. Dus op pad met brommertjes, fatsoenlijke wegen zijn er niet. Allemaal kiezelsteentjes en grote kuilen, we rijden links ook vreemd voor ons, maar daar wen je snel aan. Loslopende varkens, koeien en kippen, dus constant op je uiterste zijn. Het eiland is dor en er groeit bijna niks, nog een maand deze hitte, en de eerste beesten zullen het niet redden. Weer een grote zorg voor de bewoners, andere zorg voor hun. Dat ze leven van de opbrengst van zeewier, maar er zit een virus in, en alle het zeewier gaat dood. Het enigste wat ze nu hebben is de visvangst en wat kokosnoten. Ze wonen in kleine hutjes, het dak is van palmbladeren of een stukje golfplaten. Wij hebben hier niks te klagen, en je hoort hun ook niet klagen. Op sommige stukken worden we toegejuicht, op stukken draven ze weg nog nooit een bleekscheet gezien. Het is een hele ervaring om mee te maken. En zo toeren we het eiland over, eerst naar het enigste ziekenhuisje wat op het eiland staat, zijn dochter werkt daar. Een gebouwtje , waar wat kamertjes zijn. Er staat een tandartsstoel , gekregen van de gouvernement. Maar helaas ze kunnen hem niet gebruiken, want er zitten geen onderdelen bij om te helpen, alleen de stoel. We maken er maar een grapje over, in het hele ziekenhuis is geen stukje verband of pleister te bekennen. O, hadden we nu de kisten met spullen maar, dan konden we hun zeer blij maken. Maar helaas die staan nog in Jakarta, en de douane wil ze alleen maar vrijgeven als we dik betalen, wat we dus later ook doen, maar nu kunnen we nog niets doen voor het ziekenhuisje.
Peter en Syta brengen het met een paar weken, jammer dat we de gezichten niet kunnen zien, we zo ons best gedaan. In de kisten zitten spullen waar ze een heel operatie kamer met kunnen vullen, scharen pincetten, klemmen pleisters en verband. We gaan verder naar het huis van Paulus, het jongetje dat een paar maanden terug is geopereerd, hij speelt en ziet er goed uit. Zijn vader is Kepada-dessa een soort dorpshoofd, en al snel heeft de tamtam, hier weer gewerkt en komen mensen met allemaal kwaaltjes even langs, ook in dit dorp weer een geval van een hazenlip, en dit kind gaat sowieso met ons mee. Helaas voor de anderen, die kunnen wij nu niet helpen. Het is de bedoeling dat er in de toekomst een arts komt met een paar verpleegkundigen, die in een paar dagen in het ziekenhuisje, mensen kunnen helpen, met vetbulten, ontstekingen en andere dingen.
Wij zijn hier nu alleen om kinderen te helpen met een hazenlip. De baby’s Gin en Gil zijn de volgende die we bezoeken, ze zijn gelukkig aardig gegroeid en mogen mee, de ouders zijn dolblij dat ze mee mogen. Ook 2 neefjes Arvin en Nikson gaan mee, Arvin heeft een hazenlip die in het verleden al eens is geopereerd, maar dit is zeer lelijk gemaakt, en aan zijn open gehemelte is toen niks gedaan. Zijn neefje Arvin heeft een lelijke hazenlip. Ze mogen beide mee, elk kind krijgt als begeleider ook zijn vader of moeder mee, want ze moeten honderden kilometers weg van hun huis. En alles is even spannend ze hebben nog nooit van het eiland af geweest, hebben nog nooit op de ferry gezeten, nog nooit in een auto gezeten, en laat staan in een vliegtuig. En zo tuffen we over het eiland, bezoeken al de kinderen die zijn geholpen. Om te zien dat alles goed met hun gaat. We zien vreselijke kwalen, er is veel staar op het eiland, vele doven kinderen. Maar zoals gezegd hier komen we later op terug. Ja, wij gaan door met dit bijzondere eiland. We gaan verder, we willen nog naar een ander eilandje Landu, we wachten op het bootje wat ons daar moet brengen, maar de schipper is ook de dominee op het eiland, en de preek loopt wat uit, dus wij moeten even wachten. Grappig, dit is een heel klein eiland. We brengen daar voor de school wat puzzels en andere dingen die gelukkig niet in de kisten zaten. En we delen lolly’s uit die we onderweg hadden gekocht.
Anders laat Bram altijd een spoor van rubber achter, door ballonnen uit te delen, maar ook die zitten helaas in de kisten. We zitten daar op het dorpsplein onder het genot van een kokosnoot te drinken en later eten we de kokos op. Ook hier weer mensen die met hun kwaaltjes bij ons kwamen, verschrikkelijke zweerde rij , veel pus en gaten in hun ledematen. Helaas we kunnen niks voor hun betekenen. Wij zijn geen dokters, geen verpleegkundigen. Ook zij kunnen met een paar weken naar het ziekenhuisje komen voor het 1 of ander. In Kupang wacht ons nog baby Jessy, zij kwamen naar het hotel, ze hadden al gehoord dat wij daar waren, hun baby Jessy is 11 maanden oud en weegt 7 kilo. Ze heeft een open gehemelte en al haar voeding komt er via de neus weer uit. Ook zij mag mee naar Jakarta, er wordt wel bij gezegd dat zij er op moet rekenen dat het een langdurig proces wordt, eerst meer groeien. Kan wel een paar maanden duren voor ze klaar is voor een operatie. En zo gaan wij met 3 baby’s en 2 jongens met hun vader of moeder richting Jakarta, de ene moeder is zo vol spanning dat ze naast me zit in de auto en alles er onder kotst. Het enige wat ik kan doen, heb ook een baby op schoot, is haar met gebaren en een aai over haar bol geruststellen.
Wij vliegen door naar Bali en Syta en Peter brengen ze naar Jakarta, waar zuster Andre, een Nederlandse zuster de zorg overneemt. Bij haar hebben ze een paar weken onderdak, en het ziekenhuis is er dicht bij in de buurt. 2 dagen later voegen Peter en Syta zich weer bij ons, de jongens zijn al geopereerd en de tweeling ook. Helaas baby Jessy is eerst weer terug naar huis, zou te lang duren, meer dan een half jaar. Zij komt later terug met haar moeder en staat dan op het programma om geholpen te worden. De operatie staat en de kosten worden gefinancierd door Project Namaste. Door Project Namaste zijn dus nu, Paulus, Arvin, Nikson, de tweeling Gin en Gil geopereerd en baby Jessy volgt nog. Een geweldig, indrukwekkende ervaring, die hier niet mee stopt, er wonen nog meer kinderen die graag willen worden geholpen, dus wij gaan door. Dus als U ons wilt helpen dan heel graag, alle beetjes helpen. De kosten zijn per kind € 500.00, dat zit hem hoofdzakelijk in de vervoerskosten, het verblijf bij de zuster is € 1.50 per dag per persoon, de operatie is gratis, maar eventuele medicijnen en speciaal baby melk moet wel worden betaald. Om nu de kosten wat te drukken, en om dan meer mensen te gaan helpen. Gaan ze de volgende keer met de boot naar Jakarta, een reis van 3 dagen per schip.
En we hopen dat er volgend jaar een team van dokters en zusters daar te krijgen, om al deze mensen te helpen. Prijs je zelf gelukkig dat je wiegje hier staat en niet daar. We zijn met dubbele gevoelens vertrokken van huis, onze eigen dochter Marjolein. Een tumor in haar mond, toen wij daar zaten werd bekend dat het een goedaardig, behandelbare tumor is. Je helpt een ander kind aan haar of hem zijn snoet en je eigen kind heeft het ook aan haar snoet. Vele tranen gelaten daar voor haar en om al die kinderen. Ons kind wordt binnenkort geholpen, sta aan haar zij en zal er zijn voor haar en haar gezin. En dan volgend jaar hier weer naar toe om deze kinderen en hun ouders bij te staan. Dit was, ongeveer onze indrukwekkende reis, met vele diepte en hoogtepunten. En we hopen dat jullie ons blijven volgen en steunen. Want we kunnen niet zonder jullie, Bedankt namens alle kindertjes van Rote.
Foto’s zijn van Paulus van voor en na de operatie
