Onder deze titel opent Stichting Bunker Koehoal op 3 mei haar deuren voor een bijzondere tentoonstelling.
Die dag is het precies 80 jaar en 18 dagen geleden dat er in de Waadhoeke een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog.
Bevrijding, vrijheid, het is net als zuurstof. Je ziet het niet, je merkt het niet, totdat …. Oekraïne en Gaza ons wakker schudden; totdat Poetin en Trump aan de deur rammelen. Pas dan merken we dat iets wat zo vanzelfsprekend was, uiterst breekbaar is.
Natuurlijk schenken we aandacht aan de euforie, het enthousiasme waarmee onze Canadezen werden begroet; hebben we aandacht voor hen die daarvoor een hoge prijs hebben betaald. Namen als Evert Sijbesma en Jitze van Dijk kunnen echt niet ontbreken. Maar als het daarbij bleef, schieten we tekort.
Want als de feestvreugde is verstomd, wacht de wederopbouw en de teleurstelling als de zo gewenste eendracht als sneeuw voor de zon verdwijnt.
We stellen ons de vraag, of het voor iedereen een bevrijding is geworden. Hoe was dat voor families zoals Sijbesma en Zwalua, waarvan de mannen niet terug kwamen, voor de kinderen en kleinkinderen van NSB’ers die afgerekend werden op wat hun ouders hadden misdaan; voor Koningin Wilhelmina, die zwaar teleurgesteld in 1948 afstand doet van haar troon, voor haar schoonzoon Bernhard, die weer de jas van sprookjesprins moet aantrekken, waaruit hij al lang gegroeid is.
We rekenen ook af met enkele mythes zoals het bericht dat op 5 mei in Wageningen de capitulatie is getekend. Dat is namelijk niet het geval!
Daarom kreeg de tentoonstelling de toevoeging: Gebroken Spiegels!
Het is een uitgebreide tentoonstelling, voor wie dat wil. Naast de korte zakelijke informatie over wat er is gebeurd, zijn er veel bijzondere verhalen van hen die het hebben beleefd en doorleefd.
Voor die bijzondere tentoonstelling nodigen we u van harte uit op 3, 4 en 5 mei van 11 tot 17.00 uur.
